Kamperen in winters Houffalize

De Hoge Venen zijn ontzettend populair bij liefhebbers van sneeuwwandelingen. Wanneer wij vertrekken, is het drukbezochte natuurpark gelukkig niet de enige plaats in België waar de sneeuwvlokken rijkelijk dwarrelen. In Houffalize staan de campers midden in het dorp geparkeerd met een donzig sneeuwtapijt tot aan de deur. Met de bakker om de hoek, een speeltuin en rivier voor de deur en sneeuw zover het oog reikt is dit de ideale uitvalsbasis om te testen of ons dat bevalt, kamperen in de winter. Want hoewel onze camper er helemaal op voorzien is om er in de sneeuw opuit te trekken, tot een geïsoleerde dubbele bodem toe, blijft hij tussen de herfst- en paasvakantie meestal rustig in de stalling staan. Waarom, vraag je je misschien af? Met vijf personen op de paar vierkante meter ruimte van een motorhome leven, lijkt al gauw meer op een spannend spelletje Tetris dan op een ontspannen vakantie wanneer je veel binnen zit. Zeker als het gaat om drie tieners, die al lang niet meer samen in het alkoofbed passen. Als jij even hier gaat zitten, dan kan ik naar het toilet, klim jij dan even op het bed, dan kan ik iets uit de koelkast nemen, haal jij dan even daar je voeten weg…? Maar sneeuw maakt alles beter en na het noodgedwongen véél samen zijn tijdens de lockdowns, lijken we beter dan ooit aangepast aan het leven in de camper.

Sleeën en spelen

Hoewel het koud is buiten, is de lokroep van de sneeuw groot. Vlak voor onze camperplaats liggen er dan ook massa’s van het knisperende witte goedje. Perfect om in te rollen, een sneeuwman te bouwen, te sjezen met de slee en een echt sneeuwballengevecht te houden. De sneeuw plakt goed en ons gevecht mondt uit in een halve oorlog, waarbij beide teams zich verstoppen en strategieën voor de aanval bespreken. Het is lang geleden dat we ons zo geamuseerd hebben, klein én groot. Met tintelende vingers en stijf bevroren tenen kruipen we dicht bij elkaar in ons warme huis op wielen voor een portie Netflix én frietjes van de frituur. Ah ja, op vakantie eten we altijd de lokale specialiteit. De natte schoenen en druipende jassen in de koffer zijn zorgen voor morgen.

natuurpark van de twee Ourthes

De nacht is koud maar in onze camper is het behaaglijk warm. Er is nog wat sneeuw gevallen en ons ondergesneeuwde stekje voelt aan als een stille cocon. Meestal moeten we onze tieners naar buiten jagen, al zeker als er een wandeling op het programma staat, maar vandaag hossen ze als eersten door de sneeuw. Echt helemaal droog zijn onze spullen nog niet en ik snak naar een loeihete, lange douche om de dag te beginnen. Helaas, pindakaas: koffie én een stevige wandeling zullen moeten volstaan om me warm te houden. Houffalize is een klein stadje in het hart van de Ardennen en ligt midden in het natuurpark van de twee Ourthes: de Oostelijke en de Westelijke Ourthe. De Oostelijke Ourthe ontspringt nabij het gelijknamige dorp in de gemeente Gouvy, waarna de rivier het platteland doorkruist en naar Houffalize snelt, vlak voorbij onze camperplaats. De Westelijke Ourthe stroomt aan een snel tempo door de gemeente Sainte-Ode, passeert tussen Tenneville en Bertogne en vloeit uiteindelijk dicht bij Le Hérou samen met de oostelijke tak. De twee rivieren meanderen als de Ourthe verder in de richting van het pittoreske La Roche-en-Ardenne, omzoomd door steile, beboste hellingen waaruit indrukwekkende rotspartijen oprijzen. Het natuurpark telt meer dan 76.000 hectare en maakt deel uit van het Rijnlands leisteenmassief, het rust dus op de oudste rotsen van België. We slenteren wat door de straatjes, maar hier is het sprookjesachtige sneeuwtapijt al gesmolten. Het geheel doet wat grauw en verlaten aan. Midden in het dorp, niet ver van onze camperplaats, vinden we grote kaarten van het gebied: eentje met mountainbikeroutes en eentje met wandelroutes. Houffalize is dé mountainbikehoofdstad bij uitstek, maar in de sneeuw is dat natuurlijk niet aangewezen. Wij gaan dus voor een verkwikkende winterwandeling.

Vals plat

Met tegenpruttelende kinderen en bevroren tenen in het achterhoofd kiezen we voor een familiewandeling van een vijftal kilometer: La Roche Plate. Dat klinkt alvast niet al te steil? We volgen de witte rechthoekjes met een blauwe streep en steken de Oostelijke Ourthe over. Daar volgt de eerste klim op de Rue Sainte-Anne. Fieuw, dat ‘Plate’ is toch niet zo plat en van zo’n slee duwen krijg je het behoorlijk warm. We lopen een stuk langs de weg en de slee hobbelt lusteloos achter ons aan op het asfalt. Gelukkig volgt er al snel een besneeuwde helling om af te roetsjen. En om terug te beklimmen en er dan weer af te glijden. En nog eens en nog eens en nog eens. Die gaan goed slapen straks. ‘Oooh, kijk daar, Bambi!’ Onze dochter is helemaal weg van donzige damherten achter een hek. Het lijkt wel een kersttafereel, hoe ze daar bij een stalletje staan te grazen. Het is eens wat anders dan een schichtige ree waarvan we enkel de achterkant kunnen spotten. Terwijl we verder trekken door het kale loofbos, horen we in de verte gejoel. Is daar een skipiste? Het is iets veel beters: een lege, besneeuwde weide op een glooiende helling. De perfecte plaats om te sleeën. Er is mist komen opzetten en de slee neemt zo’n vaart dat we moeite hebben om de stipjes in de verte te onderscheiden. Hopelijk eindigt ons dolle drietal niet in een rivier! De klim terug naar boven is minder lollig.

Op naar Gouvy

 Vrienden hebben een huisje gehuurd bij Gouvy, niet ver van Houffalize. Er is geen camperplaats dichtbij, maar we mogen er op de oprit parkeren. Het is een slaperig dorpje met typisch Ardense huizen maar bovenal heeft het ook waar we voor kwamen, namelijk een dik pak sneeuw. Na de dolle pret van de dag ervoor is het niet moeilijk iedereen te overhalen tot een nieuwe sneeuwtocht. Deze keer staat de Rouge Fagne op het programma, een route van een negental kilometer vanuit Montleban. Gisteren had ik het best warm met mijn skibroek en sneeuwboots, dus ik ga op pad in een warme legging en wandelschoenen. Een keuze die ik al snel betreur. Bij Lomré laten we de weg achter ons en duiken we het bos en de sneeuw in. Al na een half uurtje zijn mijn tenen stijf bevroren, ik stop een warmtepack onder mijn koude voeten maar veel helpt het niet. Ik ben de belangrijkste les van het outdoorbestaan vergeten: ‘Er bestaat geen slecht weer, enkel foute kleding.’ Toch is het een prachtige wandeling door een sprookjesachtig naaldbos, de onberispelijke sneeuw kraakt onder onze voeten en voor de rest is het muisstil. Het ene cadeautje volgt na het andere: ongerepte lanen vol sneeuw, een uitkijktoren en een meertje dat zo stil ligt dat het wel een spiegel lijkt. En verder geen mens te bespeuren. Ons winterwonderland is net zo mooi als Oostenrijk, en na onze korte sneeuwvakantie voelen we ons helemaal herbrond.