‘Kamperen beïnvloedt hoe ik foto’s maak’
Joke Bauters is een van die Happy Kids die het kamperen met de paplepel meekreeg. Niet alleen in die Pasar-kampeerwerking voor gezinnen, maar ook met haar ouders, zusje en haar lief in de caravan van de Belgische tot de Spaanse kust. Sinds enkele jaren legt ze die reizen enthousiast vast op foto. In deze Kampeergids brengt ze verslag van twee trips afgelopen zomer.
Joke is al aan haar derde Nikon D5600 toe: ‘De eerste sneuvelde – onder garantie! – op een verjaardagsfeestje, de tweede had een fabricagefout. Mijn fototoestel neem ik overal mee naartoe – behalve naar de les. Het is mijn baby. Altijd heb ik hem bij me. Mensen rekenen er zelfs al op dat ik degene ben die bij elke gelegenheid de foto’s maakt. Het is leuk dat mensen het toffe foto’s vinden en ze op hun social media gebruiken. Ik maak graag mensen blij, maar ik fotografeer ook vaak gewoon voor mezelf. Thuis, of als ik ga wandelen, of op reis. Ik ben een momentfotograaf: als ik me verbonden voel met het moment, moet ik het vastleggen. Ik probeer mijn ervaringen, mijn gevoelens in mijn foto’s te leggen, net zoals ik doe als ik verhalen schrijf. Maar ik kom ook in actie als het licht mooi is, als het kader goed zit, als de kleuren me aanspreken. Ik bekijk de wereld fotografisch. Als ik mijn camera niet bij me heb, heb ik altijd spijt van de mooie beelden die ik dan mis.’
Passies combineren
‘Vooral in de vrije natuur vind ik die. Het is eigenlijk dankzij het kamperen, waarbij je toch het dichtst bij de natuur bent, dat ik de schoonheid en de rust van de natuur heb leren waarderen. Ik heb ook het geluk op het platteland te zijn opgegroeid. In een stad fotograferen zou me minder aanspreken. Kamperen heeft dan ook een grote invloed gehad op de manier waarop en wat ik fotografeer. Ik fotografeer wel graag mensen, maar dan het liefst in een natuurlijke omgeving. Fotograferen helpt me ook mensen te doorgronden. Zo leer je pas goed naar mensen te kijken. Ik bewonder hoe Lieve Blancquaert dat kan.’
‘Door zoveel mogelijk te fotograferen groei ik ook als fotograaf. Ik leer van mezelf, en van andere fotografen, hoe het sneller en gemakkelijker gaat. Photoshoppen doe ik niet, maar ik werk wel met Lightroom, een programma om het licht te bewerken. Ik droom altijd groots en wil van alles doen, maar ik zou toch graag ooit een reisblog maken, waarin ik mijn passies voor reizen, schrijven en fotograferen kan combineren.’
Westende, Kompas Camping: ‘In een caravan leer je je buren kennen’
De caravan waarmee Joke en lief Yonah naar de zee trokken (een Knaus Südwind) is die van haar ouders. ‘Het is onze tweede caravan. De eerste – een Hobby – sneuvelde op een snelweg in Frankrijk toen een windstoot de caravan deed kantelen. Mama zat aan het stuur. Sindsdien heeft ze nooit meer willen rijden met een caravan. Elke zomer trokken we voor 3-4 weken naar het zuiden, vooral Spanje. We zijn echte trekkers: we zien wel waar we uitkomen, blijven een paar dagen ter plekke en rijden dan weer verder.’ Lijkt een camper dan niet handiger? ‘Dat hebben we ook al gedacht. Mijn ouders denken erover om misschien ooit een campervan te kopen en die te combineren met een kleine caravan, voor als de kinderen meegaan.’
‘Met de Happy Kids trokken we ook naar Nederland en Duitsland. Nog steeds eigenlijk, voor een week of een paar dagen. We zijn er nog graag bij. Dat is het fijne van een kampeerclub: je kent de mensen, je maakt samen plezier. Alleen kamperen is ook tof, maar in een groep is het dubbel plezant. We zien onze vrienden terug, de kinderen spelen samen. Dan zijn de ouders ook blij. Happy kids én happy parents.’
Slakkenhuisje
Vaste reisgewoonten – ‘behalve een paar dagen bij Futuroscope hebben we nooit in een hotel gelogeerd’ – en vaste vrienden, maar vaste campings hebben ze niet echt. ‘We leren graag nieuwe plekken kennen, maar in Westende zijn we al vaak geweest, vooral met Happy Kids. Ik heb úren met vriendjes doorgebracht op het plein met de grote speelblokken: trappen en huizen bouwen, al ben ik soms ook flink gevallen. En we genieten altijd zo van de zee. En van het kamperen zelf. Als je geluk hebt met je buren, kan het heel plezant zijn. En handig, als ze je kunnen helpen (bijvoorbeeld met het plaatsen van de caravan). Als je op hotel gaat, kom je nooit in contact met je buren. Een caravan is ook zoveel leuker dan een hotelkamer of appartement: je leert niet alleen mensen kennen, maar hebt ook meer vrijheid, je bent meer buiten… Zelfs als het slecht weer is: we hebben een luifel, en een voortent in de winter, met verwarmingsbox en elektrisch tapijt – ja, we zijn eigenlijk luxekampeerders (lacht). Een caravan is ook meer je eigen plekje – ik noem het ons slakkenhuisje: je hoeft niet telkens weer alles op te ruimen en je hebt er meer plaats (je kleren bijvoorbeeld hoeven niet in een valies ingepakt). En je hebt meer vrijheid dan met een camper.’
‘Als je tenminste een auto hebt. In Westende gingen mijn ouders na het weekend terug naar huis en bleven Yonah en ik alleen in de caravan achter. Dus trokken we eigenlijk alleen maar naar zee – of te voet naar de supermarkt, wat al een verre uitstap op zich was.’ Aan zee kon Joke haar voorliefde voor natuurfotografie (én lieffotografie) uitleven. ‘Vooral bij zonsondergang. In die foto’s zie ik goed de vooruitgang die ik als fotograaf heb gemaakt.’
Kompas Camping, Bassevillestraat 141, Westende, www.kompascamping.be/westende
Lo-Reninge, Hoeve Maedelstede : ‘Op kot gaan is vergelijkbaar met kamperen’
Een weekendje op boerderijcamping Maedelstede was ook niet zo ver van huis. ‘Bij boer Jo, zeggen wij. We zijn er zo vaak geweest dat we hem goed kennen. En hij ons. Hij noemt papa “Willy Sommers 2.0” omdat hij altijd zijn gitaar bij zich heeft. Papa en ik zingen dan samen. Country, maar ook Ed Sheeran en de Beatles. Dat is een van de weinige dingen die we samen doen. Meestal ’s avonds. De buren hebben nog nooit geklaagd. Vaak doen we dat rond het kampvuur, met andere campinggasten erbij. Heel gezellig. En dan maakt het niet uit als het eens vals klinkt (lacht).’
‘Het is een zalige camping: je kan er tot bij de dieren komen, er is een hele schuur vol hondjes, kippen, cavia’s, konijnen… Je kan ze pakken en knuffelen. Er zijn ook paarden, varkens en koeien. Ik heb al twee keer een kalfje zien geboren worden. Ik voel me er goed tussen de dieren. De mensen zijn megavriendelijk, de sterrenhemel ongelofelijk. En elke avond kampvuur. Dat heb ik ook al vaak gefotografeerd. Ik hou van de kleur ervan. Het leven is al grijs genoeg.’
Redden uit een brandend huis
‘We blijven tijdens zo’n weekend dus graag gewoon op de camping. Maar omdat we Yonah moesten oppikken aan het station van Diksmuide, brachten we dan maar meteen een bezoek aan de IJzertoren. Heel leerrijk. Op school hebben we veel over de oorlog geleerd, het was goed dat eens in het echt te zien. We zijn boven op de toren geweest. Heel mooi uitzicht. Je kan er tot Westende zien. Ook daar probeerde ik er te fotograferen op gevoel. Niet zomaar het uitzicht, maar hoe de mensen erop reageren. Als mijn ouders bijvoorbeeld romantisch bij elkaar staan. Foto’s kunnen emoties boven brengen. Ze kunnen rust geven zonder dat je er zelf hoeft te zijn, en mooie herinneringen oproepen. Momenten van geluk die je niet wil vergeten. Vandaar dat fotoboeken zo belangrijk zijn voor dementerenden of het eerste zijn wat mensen uit een brandend huis willen redden. Ik maak geen foto’s om op Instagram te tonen waar ik ben geweest, of zoals mensen op concerten maar filmen en eigenlijk niets zien. Ik wil een gevoel van het moment vastleggen en meenemen. Ook als ik me slecht voel, dan ga ik eropuit en maak foto’s. En als ze goed gelukt zijn, voel ik me meteen beter.’
‘Meestal kamperen we aan zee en bij boer Jo. Al eens een keer in Limburg, maar volgens mij zijn we in de Ardennen nog niet geweest. Vroeger trokken we vaak naar de bergen. Mijn ouders klommen graag. Dat is vandaag wat minder, want papa zegt dat zijn knieën versleten zijn. Sinds een jaar komt Yonah ook vaak mee. Hij heeft een goede band met mijn ouders.’ En vindt hij het leuk fotomodel te zijn? Yonah: ‘Joke maakt zeker heel mooie foto’s, maar soms verrast ze me: serieus, alweer?’ (lacht) En Joke, laat zij zichzelf ook weleens fotograferen? ‘Mwah, meestal vind ik dat ik er niet goed op sta.’
Ook later wil Joke blijven kamperen: ‘In alle vrijheid, in de natuur. Ik zou graag nog meer natuurfotografie gaan doen. Maar een professionele carrière zie ik er niet meteen in.’ Het kamperen helpt haar alleszins nu al. ‘Kamperen is vergelijkbaar met op kot zitten: je zit in een kleine ruimte, met je bed en wasplaats, je moet je eigen potje koken… Door te kamperen leer je sneller zelfstandig te worden. Het grote verschil is echter: hier op kot kan ik niet zomaar buiten zitten. En als ik dat doe, heb je zoveel stadslawaai. Ik moet de fijne plekjes van de stad nog leren kennen.’
Hoeve Maedelstede, Pollinkhovestraat 42, Lo-Reninge, www.maedelstede.be
