Innsbruck als uitvalsbasis

Innsbruck 

Kuieren tussen beton en goud 

We kiezen voor de Tiroolse hoofdstad Innsbruck: ideaal voor zowel een vleugje stadstoerisme als een portie cultuur én in de nabijheid van prachtige skipistes. Deze Parel van de Alpen geeft dankzij de Ski plus City Pass toegang tot 22 belevenissen en maar liefst 13 skigebieden. 

Na een rit via Luxemburg, Saarbrücken, Stuttgart en Ulm ploffen we de camper neer niet ver van de Inn, de rivier die deze historische stad niet alleen doorkruist, maar ook haar naam gaf.  

Een eerste zicht op de stad brengt bevestiging. De bergen van de Nordkette, een bergketen die  aan de stad plakt, lachen hun sneeuwwitte tanden bloot. Er ligt boven sneeuw, waardoor er dus kan geskied worden.  

De stad zelf is sneeuwvrij, maar doet me toch jodelen, want droogskiën kan ook in Innsbruck: met de benen en de neus. Er is cultuur genoeg om op te snuiven in de Altstadt. Slenter gerust rond in het historische centrum van Innsbruck. Begin in de hoofdstraat, de Maria-Theresien-Strasse, genoemd naar een vrouw met zoveel adellijke titels dat het zou vermoeien die op te noemen. We bewonderen de Dom Zu St. Jakob, de Kaiserliche Hofburg en een opeenstapeling van barokke gevels voor we naar de Inn trekken, de rivier dus, geen café. Aan de overzijde van het grijsblauwe gletsjerwater lachen kleurrijke huisjes ons toe. Achter de huizen pieken nog oudere gevels boven de Inn, 150 miljoen jaar geleden gevormd door natuurkrachten. Machtige bergen omarmen de stad. Die zijn voor later. De hoogste top die zijn schaduw werpt over de stad is de Praxmarerkarspitze, 2.641 trotse meters hoog.  

Met zicht op het kerkhof 

We doen onze eerste kunstmatige hoogtemeters van deze citysneeuwtrip. Een wandeling dwars door de stad brengt ons naar een architecturaal wonder dat boven alles uit torent en ons strak aankijkt. De Olympische springschans bij Bergisel is een van de vier locaties voor het vierschansentornooi. De toegangsprijs is inbegrepen in de Ski plus City Pass. De lokale bevolking heeft dit ontwerp van de Iraanse architecte Zaha Hadid de bijnaam ‘de Cobra’ gegeven. Stad en schans zijn momenteel nog zonder sneeuw, maar het zicht vanaf de schans op de stad maakt veel goed. 

We gaan met een kabellift in twee minuten naar boven. Knikkende knieën krijg ik hier op 250 meter boven Innsbruck. Van deze betontoren springen, met zicht op de stad, lijkt me totale waanzin. Ik word al duizelig van het idee je hier met twee latten naar beneden te storten om een paar seconden te zweven. Ik vraag me af of de schansspringers tijdens hun vlucht wel genieten van het zicht op de stad. Misschien niet zo, want in het verlengde van de landingsbaan ligt… het stadskerkhof! Toch is het zicht hierboven werkelijk fenomenaal. We blijven er een beetje rondhangen. Jammer genoeg zijn er nergens fotogenieke schansspringers te bespeuren, bij gebrek aan sneeuw.  

Brons en kristal 

Van beton naar goud. We keren terug naar de binnenstad, die meer cultuur biedt en veel ouder is dan de schanstoren. Er zijn bijvoorbeeld het Tirolermuseum en de ernaast gelegen  Hofkirche, die in 16de eeuw als grafkerk werd gebruikt voor keizer Maximilian I. Indrukwekkend zijn de 28 levensgrote bronzen beelden die het hoge graf flankeren. Doe zeker alles te voet: zo krijg je een echt gevoel met de stad. Na het bewonderen van bezienswaardigheid nummer 1 van de stad, het Huis met het Gouden Dak op het centrale plein, is het tijd om de innerlijke mens te versterken. We genieten van een apfelstrudel in het Strudel-café Kröll, een zaak gespecialiseerd in deze heerlijkheid.  

De Ski plus City Pass biedt 22 activiteiten aan, te veel om op te noemen. We pikken er een bijzondere uit die uniek is: de Swarovski Kristallwelten, waar kunst en kitsch zijn samengebracht. Deze kristalwereld werd geopend in 1955, naar aanleiding van het honderdjarige bestaan van Swarovski, het bekende juwelenmerk van geslepen glas. Deze in 2015 heringerichte plek is zeker een bezoek waard. Verwacht geen grote kunst, maar laat de verwondering je overmeesteren bij al dat geglitter en je zal blij als een kind buiten komen.

Skigebied Nordkette  

Klein maar fijn 

Architecte Zaha Hadid ontwierp nog meer dan de Cobra. De volgende morgen reppen we ons naar haar Hungerburghbahn. Deze lift brengt je van het stadscentrum in twintig minuten naar het hart van de Tiroolse bergen. De verschillende stations van de lift hebben de vorm van gletsjers of zijn daarvan afgeleid. Fijn en fris gedaan.  

‘Alles geschlossen’, mompelt de man aan het loket. Pardon? ‘Te weinig sneeuw.’ Het klinkt voor de skiërs rond ons als een wanhoopsboodschap. We trekken toch naar boven en na aansluitend de Seegrubenbahn genomen te hebben, die je naar de 1.905 meter brengt, stappen we uit in een totaal andere, witte wereld. De skipistes zijn inderdaad gesloten, op één liftje na, maar voor ons, laaglanders, valt dit dunne laagje sneeuw best mee. We nestelen ons in de strandzetels en genieten van een kop koffie. De zon breekt flauwtjes door en we krijgen een mooi uitzicht op Innsbruck en de wolken die zich boven de stad bevinden. Toch wonderbaarlijk dat je vanuit een bruisende stad meteen de lift kan nemen naar de leegte van een skigebied.  

Een week naar hier komen om enkel te skiën zou tegenvallen. Het skigebied is echt wel te klein. Binnen het uur heb je de gehele 15 km pistes van het gebied geskied, al zijn er toch best wel enkele pittige stukken. Het is dus zeker geen gebied voor beginners. Maar als je in Innsbruck bent, moet je erheen. Alleen al voor het zicht op de stad en het gevoel van de bergen. 

Wij zijn hier om te skihoppen. En we doen dat met de camper. Je kan ervoor kiezen om steeds in de buurt van de skidorpen en skiliften te gaan staan, wat op zich dikwijls geen probleem is als de geldende coronamaatregelen het toelaten. Een betere optie is de wintercamping. Daar kan je bijvoorbeeld je skikleding beter laten drogen.    

Skigebied Kühtai 

Skihoppen naar de skipiste 

We laten de stad voor wat ze is en nemen de weg naar Kühtai, een uurtje rijden van Innsbruck. Dit is een mooie bestemming met de camper. In de buurt is zeker een staanplaats te vinden. Een vlotte verbinding leidt je de bergen in. Kühtai is een van de hoogstgelegen skigebieden van Oostenrijk, sneeuwzeker dus. Daardoor is dit gebied open van november tot april. Je bereikt Kühtai vanuit de Oetz-vallei of vanuit de Inn-vallei. Toch is het niet zonder risico. Zo ondervonden we er zelf problemen. Na een flinke sneeuwbui kan de weg er gevaarlijk bij liggen. Enige rij-ervaring en sneeuwkettingen zijn een must. Het waait er soms ook behoorlijk hard. Het skioord ligt aan een het einde van vallei, op een bergpas, zoals je het je voorstelt in een kinderboek, zo wonderlijk mooi is het er. De weg deelt het skigebied netjes in tweeën. Naargelang van de skicondities kan je kiezen welke flank je opgaat.  

Nergens drukte 

Het skigebied van Kühtai heeft in totaal 41 km pistes: dat is opnieuw niet reuzegroot, maar zeker genoeg voor enkele dagen skiplezier. Zo moet je de andere skipistes die in de skipas inbegrepen zijn ook zien. Je kiest elke dag een ander skigebied met de stad als centraal punt en je hopt met de camper van skigebied naar skigebied. Dat gaat prima en is fun. Het is een heel andere aanpak van skiën en zorgt voor een andere sfeer. Je hebt niet de typische sfeer van verblijven in een skidorp, maar ook minder coronarisico. En het is prettig Innsbruck vlakbij te hebben: een extra troef.  

Ik jaag me door de mist en de prima sneeuw van Kühtai. Het is heerlijk rustig op de pistes. Wachten bij de liften is nergens voor nodig. Ik sta er dikwijls alleen. Je kan er kiezen om links of rechts naar beneden te skiën als je op de centrale hoofdbaan staat. Kühtai ligt tussen twee bergflanken. Je kan dus kiezen om in de zon of de schaduw te skiën langs niet erg lange pistes.  

Skigebied Schlick 2000 

Zicht op de kogel 

Op een halfuur rijden van Innsbruck ligt het makkelijk te bereiken skigebied Schlick 2000.  

Dit is een echt familiaal skigebied. Het is er ook ideaal voor wie wil wandelen en doen waar de Oostenrijkers goed in zijn: genieten. Verschillende prima restaurants bieden je de mogelijkheid om te genieten van het uitzicht op de Kalkkogel, een grillig gevormde grote berg, Dit uitzicht geeft je spaghetti die extra toets. Schlick 2000 voelt door zijn positie totaal anders aan dan bijvoorbeeld de Nordkette of Kühtai. De lagere ligging van dit gebied geeft de natuur en de bergen een ander karakter.